رتبه بندی شهرستان های استان مازندران بر اساس زیرساخت های گردشگری با روش های تصمیم گیری چند معیاره

امروزه گردشگری پایدار در بسیاری از کشورها، به منزله نمادی از هویت فرهنگی ویکی از بخش های مهم اقتصادی محسوب می گردد..سیاست گذاران توسعه در کشورهای جهان، گردشگری را روشی مطمئن با چشم انداز روشن برای  توسعه پایدار معرفی کرده اند. ازجمله موانع توسعه پایدار گردشگری، در اکثر نواحی توزیع نامناسب و نابرابر زیرساخت های گردشگری است که موجب آسیب به نقاط پرجاذبه و محروم ماندن دیگر نواحی از مزایای گردشگری است. سطح بندی نواحی گردشگری معیاری برای تعیین مرکزیت و همچنـین تعیـین زیرساخت های موردنیاز و تعدیل نابرابری بین نواحی است. بر این اساس پژوهش حاضربا هدف ارزیابی و سطح بندی شهرستان های استان مازندران به لحاظ برخورداری از زیرساخت گردشگری انجام شده است. روش پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی با هدف کاربردی است. جامعه آماری کلیه شهرستان های استان مازندران تا سال 1393 می باشد. در این پژوهش، جهت رتبه بندی شهرستان ها، 10 شاخص مربوط به زیرساخت های گردشگری انتخاب گردیدند و با استفاده ازمدلanpضریب اهمیت هر یک از زیرساخت ها محاسبه شده و به وسیله تکنیک های تصمیم گیری چند معیاره topsis،vicor  اقدام به رتبه بندی شهرستان ها ازلحاظ دسترسی به زیرساخت های گردشگری شد. درنهایت با استفاده از تکنیک ادغام میانگین رتبه ها کلیه شهرستان ها در قالب پنج طبقه، رتبه بندی گردیدند. نتایج تحقیق نشان می دهد که با توجه به معیارهای درنظر گرفته شده برای سطح بندی شهرستان ها ، ،شهرستان های آمل، ساری، بابل به ترتیب درسطح یک تا سه از نظر دار ابودن زیرساخت های گردشگری قرار دارند و شهرستان های گلوگاه، میاندرود و سیمرغ جزء پایین ترین شهرستان ها از لحاظ برخورداری از زیرساخت گردشگری می باشند.